Vlak na mijn ziekenhuis avonturen, Ging het zowel lichamelijk als psychisch niet zo lekker, lichamelijk floot mijn lichaam mij terug, ik kon niet mailen , niet bellen, dan raakte ik helemaal overprikkeld, zelfs als de zorg geweest was raakte ik overprikkeld, ik snapte er niks van, kreeg echt buikpijn, hoofdpijn of werd misselijk. Of begon te hyperventileren en te zweten als een otter. Daarnaast had ik heel veel last van onrust en paniekaanvallen had er 10 tot 20 op een dag. dit was onwijs vermoeiend, Ik had 2 dagen alleen maar in bed gelegen en snapte er niks van wat er aan de hand was. Ik had wel door dat er lichamelijk niet iets ernstigs aan de hand was omdat ik zulke dingen altijd wel goed aanvoel. Maar wat er wel was ik kon het niet plaatsen.
Op een gegeven moment toen ik met mijn ouders belde kreeg ik ook zo,n lichamelijke reactie, Mijn moeder gaf me als tip om toch maar oxazepam te nemen, deze heb ik standaard in huis voor zn. Deze ingenomen en de dag er na de huisarts gebeld omdat dit zo niet kon natuurlijk zo extreem had ik het nog nooit gehad, Helaas had mijn huisarts vakantie. Dus met lood in de schoenen de plaatsvervanger bellen. En ik mocht tijdelijk max 30 mg oxazepam per dag gebruiken. Nu ben ik niet zo,n fan van zulke medicatie. dus heb mijn tabletten door de midden gedaan zodat ik per keer 5 mg nam, En als dit wel te weinig was kon ik altijd nog een halve nemen, Op dit moment heb ik nog maar 10 mg nodig per dag en heel soms 15 mg, dus dat gaat weer de goede kant op.
Ik heb gelijk hulp gezocht bij een psycholoog vooral omdat dit ook allemaal nieuw voor mij was. maar wat bleek, mijn lichaam floot mij ook terug. Dus vandaar die vreemde lichamelijke reacties die ik niet kon plaatsen. Mijn lichaam was gewoon heel zwak nog. dus heb vanaf dat moment alles met mate gedaan, en soms was dat maar 1 mailtje per dag versturen of 1 telefoontje plegen maar dat was dan even niet anders. ik bekeek het per dag, en mijn lichaam gaf wel aan wat wel en niet kon. Ik moet mijn energie nog wel goed verdelen, maar gelukkig gaat het lichamelijk steeds beter.
Het psychische gedeelte heeft meer tijd nodig,, En heb ook heel veel moed moeten verzamelen om weer naar buiten te durven en om weer wat te gaan ondernemen. Het vloog me gewoon aan als ik naar buiten gaan dacht, Dus dacht dan doen we het maar in kleine stapjes, dus heb eerst een paar keer op de galerij gelopen, daarna ben ik een paar keer naar beneden gegaan, daarna een paar keer naar het hok geweest, de volgende stap was een blokje om met mijn dinnetje Ciska, Ik heb zo genoten gewoon weer echt een blokje om in de rolstoel, vond het wel spannend, maar alles wat ik weer voor het eerst deed was spannend. Een paar dagen daarna besloot ik om zelf een blokje om te gaan. en daarna ging het steeds een stapje verder. En ben zelfs lekker in het park geweest, wat een minder strak plan was om naar de supermarkt te gaan, daar was alles veranderd dus was een en al prikkel.
De laatste 2 stoere dingen die ik gedaan heb is een dagje weg, en ik heb mijn vader 2 keer op gezocht toen hij in het ziekenhuis lag, Er mocht maar 1 bezoeker per keer komen, Dus dit was wel een uitdaging voor mij want het ziekenhuis was helemaal een trigger, ondanks de onrust vooraf, heb ik het toch mooi geflikt en ben hier onwijs trots op, ben ook trots op mezelf dat ik de situatie zo goed heb aan gepakt, met kleine stapjes kom je er wel, je moet er tenslotte niet aan denken om straatvrees te gaan ontwikkelen.
Het gaat op dit moment een stuk beter, maar ik ben der nog niet, heb nog wel paniekaanvallen maar wel minder vaak gelukkig en ben nog zo nu en dan flink emotioneel en onrustig. maar ik ben gelukkig weer op de goede weg.
-xxx-Albertha-xxx-
alberthafennema 